This is my brother, Oliver in 2013, he had just woken up. He is severely autistic and cannot speak or communicate like we do. This photo was taken during my third year at university when I was working on my final project. At this point, I knew I wanted to base my work on Oliver and his autism, but had no idea how, so I naturally just started photographing him all the time (which he probably hated). I then felt bad for taking photos, because Oliver can’t verbalise his thoughts, so he had no say in whether he wanted to be photographed or not. He hadn’t given his consent, and I didn’t like that. So I never showed this photograph, nor the others, to anyone and they weren’t featured in the project at all.

Five years later, and despite not knowing whether he would have minded having this photo taken or not, I now see that that it has much more meaning to it than just whether or not he had consented to it. I take photos of people who I know, without their permission, all the time, it is the basis of my work. It is rare that someone will say to me ‘please don’t show that to anyone’ because I try and capture a person who is caught off guard in a photograph, showing their true self. So why should I have to make an exception with Ollie? If he could talk, he may be offended that I didn’t show it.

Alex Wheeler is a photographer and artist, who’s work brings together both documentary photography and portraiture. Alex’s subjects are often aware that they are being photographed, yet they are rarely considered a ‘sitter’. She manages to capture a moment of distraction where the person/people have forgotten that the camera is even present, which is when the photograph is taken. Alex attended Chelsea College of Art and Design and London College of Communication, where she studied Photography. She currently lives and works in South East London.

To mój brat, Oliver, w 2013 roku. Właśnie się obudził. Jest poważnie autystyczny i nie może mówić ani komunikować się tak jak my. Zdjęcie zrobiłam podczas trzeciego roku studiów na uniwersytecie, kiedy pracowałam nad projektem dyplomowym. Wiedziałam, że chcę oprzeć moją pracę na Olivierze i jego autyzmie, ale nie miałem pojęcia, jak to zrobić, więc naturalnie zaczęłam fotografować go przez cały czas (czego prawdopodobnie nienawidził). Czułam się źle robiąc mu zdjęcia, ponieważ nie potrafi zwerbalizować swoich myśli, więc nie może powiedzieć czy chce być fotografowany. Nie wyraził zgody, a mi się to nie podobało. Dlatego nigdy nie pokazywałam nikomu ani tej fotografii, ani innych, które miały znaleźć się w projekcie.

Pięć lat później, mimo że nadal nie wiedziałem, czy Oliver miał ochotę na to zdjęcie, czy nie, stwierdziłam, że ma ono większe znaczenie niż jego zgoda. Fotografuję ludzi, których znam, bez ich zgody, cały czas – jest to podstawa mojej pracy. Rzadko się zdarza, że ​​ktoś mi powie: “nie pokazuj tego nikomu”, ponieważ próbuję złapać ich z zaskoczenia, uchwycić ich prawdziwe oblicze. Dlaczego więc powinienem zrobić wyjątek z Ollie? Gdyby mógł mówić, mógłby się obrazić, że tego nie pokazałem.

Alex Wheeler jest fotografką i artystką, która zajmuje się głównie portretem i fotografią dokumentalną. Bohaterowie Alex często zdają sobie sprawę, że są fotografowane, ale rzadko pozują. Udaje się jej uchwycić moment rozproszenia, w którym ludzie zapominają, że aparat jest obecny. Alex uczęszczała do Chelsea College of Art and Design oraz London College of Communication, gdzie studiowała fotografię. Obecnie mieszka i pracuje w południowo-wschodnim Londynie.